Abnocto
















Τα βράδια
μπορώ και ταξιδεύω σε άλλους ουρανούς,
δειπνώ παρέα με αστέρια που αναβοσβήνουν στο ρυθμό της σιωπής μου
-το ξέρω με καταλαβαίνουνε-
καμιά φορά τρώω και μερικά από δαύτα
τα πιο ασθενικά μη λείψει η λάμψη απ’ τον ουρανό
και το τρεμόσβησμα από τις καρδιές μας

Τα βράδια
περπατάω στο δρόμο μόνος μου˙
χωρίς παρέα
ποιόν να εμπιστευτείς πια
κι οι λιγοστοί φίλοι έχουνε γίνει κλίκες
με δεμένα τα χέρια πιστάγκωνα
παρέες της ανάμνησης του τίποτα και του κανένα

Τα βράδια
παίρνω τα μολύβια μου και ξύνω τη ζωή μου στη μύτη τους˙
δεν με φοβίζει τίποτα πια
μπορώ να γράψω και να διαγράψω τα πάντα
να μουτζουρώσω το πρόσωπο μου
να βάψω τα χέρια μου με αίμα
απ’ το κόκκινο χρώμα ενός πίνακα γεμάτο σουρεαλισμό
Ο Σφαγιασμός της Αναγέννησης

Τα βράδια
μεταμορφώνομαι σε ζώο που γυρίζει στα όνειρά του
περιπλανιέμαι σε μέρη επικίνδυνα
μαζεύω μυρμήγκια και κατσαρίδες
οι τσέπες μου έχουν γεμίσει από έντομα
περπατάνε μέσα απ’ τα ρούχα μου
φτιάχνουν φωλιές στην καρδιά μου
-βλέπεις την τρύπα;
εκεί είναι

Tα βράδια
χτίζω τον κόσμο απ’ την αρχή˙
μόνο για λίγο
τίποτα δεν κρατά για πάντα
το πρωί όλα είναι ενα κακό όνειρο
το πρωί σκηνοθετώ και πάλι την εξαφάνιση μου

Πίνακας: Starry Night by Vincent Van Gogh

Starry Starry Night by Don McLean

Comments

zekia said…
δεν ξέρω αν το έγραψες εσύ όμως πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ! βγάζει ακριβώς αυτό το αίσθημα της καλοκαιρινής βραδιάς σε μένα
AleXandros K. said…
Ευχαριστώ φίλη μου για τα καλά σου λόγια. Ναι δικό μου είναι.
Χαίρομαι που σου άρεσε.

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Ο φόβος