Ανασκευή

Αγωνίζομαι ακόμα να κατανοήσω την οντότητα μου
να διυλίσω την ασφυκτικά περιορισμένη φαντασία μου,
φυλακισμένη στα ανθρώπινα μέτρα
Να χωροθετήσω την ύπαρξη μου σε χρονικές στιγμές ασυνεχείς και κατακερματισμένες
Στην ανάσα τους συσσωρεύεται μια μνήμη
που συνθέτει εικόνες περασμένες
σε συνεχή αποσύνθεση

Τις αναδημιουργώ σαν τρίτος παρατηρητής
όλα έγιναν ερήμην μου και η συμμετοχή μου περιορίζεται στην απλή εξιστόρηση

Δεν έδρασα εγώ
αλλά ένα πρόσωπο που υπήρξε για ένα απειροελάχιστο τμήμα χρόνου
Μέχρι να αναλωθεί εκείνη η στιγμιαία σύνθεση εύσαρκης βιολογικής υπόστασης
μέχρι να αναδομηθεί η σκέψη που συνθέτει τη συνείδηση μου

Η γλώσσα μου μια στείρα επανάληψη του πρώτου ουρλιαχτού ενός πρωτόπλαστου

Μια ανεμοδαρμένη ξύλινη ντουλάπα παραδομένη στην υγρασία ενός δακρυσμένου ουρανού
αρχέγονη κληρονομιά
κυοφορεί κάθε αναπόληση και αναμονή μου
κάθε τι οριστικά χαμένο σε χρόνο αόριστο και σκουριασμένο

Γλώσσα που τρίζει σα βραδύγλωσσο τριζόνι και σε εκνευρίζει
ανασύρει κίβδηλους ήχους που γρατζουνούν ένα γρανάζι που από χρόνια έχει γαντζωθεί στον οισοφάγο μου
Τα λάμδα μου ρυάκια στις λίμνες του ουρανίσκου
φωλιάζουνε κάτω απ’τη γλώσσα μου βαστάζοντας το βάρος των στιγμών.

Οι λέξεις μου χωρίς σημεία στίξης αρχίζουν να φυτρώνουν σαν άγρια φύλλα
πεσμένα από ένα δέντρο που κατατρώει τα σωθικά μου
τρέφεται από τις φλέβες μιας εσωτερικής πραγματικότητας
στεγνής απ’ την αφαίμαξη

Ετούτη εδώ η αλήθεια δεν έχει τέρμα
τα όρια εξάλλου επινοήθηκαν για κάτι προβλεπόμενο

Η ύπαρξη μια προβολή στο κάτοπτρο της εσωτερικής μου πάλης

Και η καταδίκη μου να δίνω νόημα στις πράξεις μου, στις πράξεις σας
Και η καταδίκη μου να αναλαμβάνω την ευθύνη όσων έγιναν ερήμην μου
Και η καταδίκη μας να ζούμε στην αβεβαιότητα των ματιών μας