Αποσύνθεση



Η λάσπη κατατρώει τα ξερά φύλλα μιας ανακυκλούμενης παρωδίας,
ξανά και ξανά το φεγγάρι γεμίζει στην λάμψη των ματιών
και ένας άλλος πλανήτης γιγαντώνεται πάνω απ’ το κεφάλι μου

Πνιγμένος στην ίδια μου την αναπνοή,
το τώρα χάνει κάθε προσανατολισμό του
Η όραση στα μάτια γεύεται την αποτυχία της συνείδησης
και το σώμα – έρμαιο του χώρου – επιστρέφει στην πεπαλαιωμένη κατάσταση
μιας προπατορικής παρανόησης

Τα μήλα της απόγνωσης μυρίζουνε φωτιά
και η γεύση στο στόμα καίγεται
στους καταρράκτες μιας πλεονάζουσας, πλέον,
διηρημένης ασυνέχειας

Comments

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Ο φόβος