Πράσινη συγχορδία

Η βροχή στο χώμα μυρίζει νοσταλγία...

Οι ανθισμένοι καρποί βαραίνουνε
στις τελευταίες στάλες μιας δακρυσμένης Κυριακής
και εγώ ταξιδευτής ονείρου-φαντασίας
ποτίζω τη συνείδησή μου με περιττή υγρασία

Το φεγγάρι βάφεται στα χρώματα της σιωπής
μια κίτρινη ωχρή μελαγχολία
κι η συγχορδία αυτή με αγκιστρώνει
σα μια συνομιλία μεταξύ ουρανού και γης

Ξέρεις τι χρώμα έχει η σιωπή;
-ρωτάω-
κι η απάντηση ζωγραφίζεται μέσα μου τόσο γαλήνια
που όλη η πλάση κλείνεται σε ένα κουτάκι άνοιξης
να το κρατάω μυστικά στην τσέπη μου,
για φυλαχτό...