Χαμένος στις Λέξεις

Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα Ένα σωρό ποιήματα άγραφα Από τη συλλογή του Αργύρη Χιόνη Λεκτικά τοπία (1983)

Κάτω απ' τις ράγες... Κάτω απ' τις ράγες του τραίνου Κάτω από τις γραμμές του βιβλίου Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών Όταν όλα περάσουν - πάντα σε περιμένω. Πέρασαν από τότε πολλά τραίνα Κι άλλα πολλά βιβλία θα διαβαστούν Κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν. Κάτω από κάθε τι που σου σκεπάζει τη ζωή Όταν όλα περάσουν - Σε περιμένω. Από τη συλλογή Η συνέχεια 3 (1962)

Οι ξεχασμένοι ποιητές Οι ξεχασμένοι ποιητές δεν έφυγαν, φυλλορροούν σε όλες τις συνοικίες της πρωτεύουσας στους κήπους της Δεξαμενής και στο Βοτανικό και στους συνοικισμούς του Πειραιά μέχρι τα κρηπιδώματα του λιμανιού, και στα παλιά διώροφα αργοσβήνουν Οι ποιητές της σκοτεινής παράδοσης ενέδωσαν εις πείσμα των καιρών καταρρακώνουν τα καινούρια σχήματα και ταξιδεύουνε προς την αντίθετη φορά προς τους κατάφωτους συνοριακούς σταθμούς στα ακραία φυλάκια

Αντίο Κάποτε μια νύχτα θ' ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων γιά να περάσουν οι παλιές μέρες οι κλειδούχοι θα' χουν πεθάνει, στις ράγες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ' τα παιδικά μας πρωϊνά κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος απο τόσους χειμώνες τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν, οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου; Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη ή τις αντιξοότητες,αλλά απ' αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους. Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ...

Η Ποίηση Κι ήταν σ’ αυτή την ηλικία όταν η ποίηση ήρθε. Δεν ξέρω, δε ξέρω από πού εμφανίστηκε, από το χειμώνα ή από ένα ποτάμι. Δεν ξέρω πώς ή πότε, Όχι δεν ήτανε φωνές, δεν ήταν λέξεις, ούτε σιωπή αλλά το κάλεσμα του δρόμου, το κάλεσμα απ’ τα κλαδιά της νύχτας. Έξαφνα ανάμεσα στους άλλους ανάμεσα σε βίαιες φωτιές, ή επιστρέφοντας μόνος, βρισκόταν εκεί δίχως πρόσωπο και με άγγιζε Δεν ήξερα τι να πω, το στόμα μου ανίκανο να ονομάσει, τα μάτια μου στέκονταν τυφλά, μα κάτι άλλαζε μες στην ψυχή μου, πυρετός ή χαμένες φτερούγες και έτσι βρήκα τον τρόπο μου ακοκρυπτογραφώντας αυτή τη φωτιά, κι έγραψα τον πρώτο ανίσχυρο στίχο ασθενή, άυλο, καθαρό ανόητο. Παρθένα σοφία εκείνου που αγνοεί τα πάντα, κι ξάφνου είδα τον ουρανό, λυμένο κι ανοιχτό, πλανήτες, παλλόμενες φυτείες, διάτρητη σκιά, τρύπια από βέλη, φωτιές και λουλούδια, η νύχτα που σε τυλίγει, το σύμπαν Κι εγώ, ελάχιστη ύπαρξη μεθυσμένος α...

The Outcast By Attilio Pic cirilli Να κοιμάσαι νηστικός Να κομάσαι νηστικός σε μια σοφίτα Να είσαι ο τεμπέλης του σπιτιού Να γίνεσαι σκουπίδι Όταν ανοίγεται ένα λερωμένο στόμα Θα σηκώσω το γιακά Για να φύγω σαν ένας ληστής Από το δικό μου σπίτι Θα κοιμηθώ στους δρόμους Για να νιώσω ολάκερη την πολιτεία Να τουρτουρίζει μαζί μου Στο παλτό μου έχω ένα λεκέ Αλλά είναι καλό που δεν τον βλέπω Θα το ξαπλώσω χάμω Και θα στρωθώ πάνω του Να πιω λίγη βραδυά Στη γωνιά του έρημου κήπου Θα αιστανθώ τη σελήνη Όπως δεν αιστάνθηκα τίποτε Στη ζωή μου Θα την αιστανθώ στα χείλια μου Σαν ένα αχλάδι Στα μάγουλα Σαν άλλα μάγουλα. Ο Γιώργος Σαραντάρης είναι, κατά την άποψή μου, από τους λίγους εκπροσώπους της γενιάς του που τα γραπτά του φέρνουν στην ποίηση κάτι τόσο νέο και ριζοσπαστικό. Εμφανίζεται στην Ελληνική ποίηση το 1931 και εισάγει ουσιαστικά στη γενιά του '30 έναν πρωτόγνωρο ρεαλιστικό λυρισμό. Αν και ο πρόωρος θάνατος του το 1941 δεν του επιτρέπει να συνεχίσει την λογοτεχνική του πορεία, το ι...

Οπισθόφυλλο από τη συλλογή 3 κλικ αριστερά Η μοναξιά... δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας. Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών και στα παγωμένα μουσεία. Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα. Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς κι ασορτί εσώρουχα. Η μοναξιά. Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά και μετριέται πιάτο-πιάτο μαζί με τα κομμάτια τους στον πάτο του φωταγωγού. Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά Κάτω από όλους τους καιρούς με ιδρωμένο κεφάλι. Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα...

Δεν έχω γράψει ποιήματα μέσα σε κρότους μέσα σε κρότους κύλησε η ζωή μου Τη μιαν ημέρα έτρεμα την άλλην ανατρίχιαζα μέσα στο φόβο μέσα στο φόβο πέρασε η ζωή μου Δεν έχω γράψει ποιήματα δεν έχω γράψει ποιήματα μόνο σταυρούς σε μνήματα καρφώνω (από τη συλλογή Τα Φάσματα ή η Χαρά Στον άλλο Δρόμο) Φωτογραφία: Poet's Walκ by Henri Silberman

(Θα ’ρθει ο θάνατος και θα ’χει τα μάτια σου) Μετάφραση: Γιάννης Π. Παππάς [..]Έρχεσαι πάντοτε από τη θάλασσα κι’ έχεις φωνή πνιχτή και μάτια μυστικά όπως το νερό που τρέχει ανάμεσα στα βάτα το μέτωπο σου χαμηλωμένο, όπως ο συννεφιασμένος ουρανός. Κάθε φορά ξαναζείς σαν ένα πράγμα αρχαίο, πρωτόγονο, που η καρδιά το ήξερε ήδη και το’ σφιξε μέσα της. Κάθε φορά είναι ένα ξερίζωμα Κάθε φορά είναι ο θάνατος Εμείς αγωνιστήκαμε πάντοτε. Αυτός που καταλήγει στην σύγκρουση γεύθηκε το θάνατο και τον κουβαλάει στο αίμα του. Σαν καλοί εχθροί που δεν μισούνται πλέον Έχουμε την ίδια φωνή ,τον ίδιο πόνο και ζούμε αντικριστά κάτω από τον φτωχό ουρανό. Μεταξύ μας όχι παγίδες όχι ανώφελα πράγματα. θα πολεμάμε πάντα. πολεμάμε ακόμη θα πολεμάμε πάντα γιατί γυρεύουμε τον ύπνο του θανάτου αγκαλιασμένοι και έχουμε πνιχτή φωνή μέτωπο χαμηλό και άγριο και τον ίδιο ουρανό. Φτιαχτήκαμε γι’ αυτό. Αν εσύ ή εγώ υποκύπτουμε στη σύγκρουση ακολουθεί μια νύχτα μεγάλη που δεν είναι ειρήνη ή ανακωχή και δεν είναι θάνατος...