CESARE PAVESE Verra la morte e avra i tuoi occhi

(Θα ’ρθει ο θάνατος και θα ’χει τα μάτια σου)

Μετάφραση: Γιάννης Π. Παππάς

[..]Έρχεσαι πάντοτε από τη θάλασσα
κι’ έχεις φωνή πνιχτή
και μάτια μυστικά
όπως το νερό που τρέχει ανάμεσα στα βάτα
το μέτωπο σου χαμηλωμένο, όπως
ο συννεφιασμένος ουρανός.
Κάθε φορά ξαναζείς
σαν ένα πράγμα αρχαίο,
πρωτόγονο, που η καρδιά
το ήξερε ήδη και το’ σφιξε μέσα της.
Κάθε φορά είναι ένα ξερίζωμα
Κάθε φορά είναι ο θάνατος
Εμείς αγωνιστήκαμε πάντοτε.
Αυτός που καταλήγει στην σύγκρουση
γεύθηκε το θάνατο
και τον κουβαλάει στο αίμα του.
Σαν καλοί εχθροί
που δεν μισούνται πλέον
Έχουμε την ίδια
φωνή ,τον ίδιο πόνο
και ζούμε αντικριστά
κάτω από τον φτωχό ουρανό.
Μεταξύ μας όχι παγίδες
όχι ανώφελα πράγματα.
θα πολεμάμε πάντα.
πολεμάμε ακόμη
θα πολεμάμε πάντα
γιατί γυρεύουμε τον ύπνο
του θανάτου αγκαλιασμένοι
και έχουμε πνιχτή φωνή
μέτωπο χαμηλό και άγριο
και τον ίδιο ουρανό.
Φτιαχτήκαμε γι’ αυτό.
Αν εσύ ή εγώ υποκύπτουμε στη σύγκρουση
ακολουθεί μια νύχτα μεγάλη
που δεν είναι ειρήνη ή ανακωχή
και δεν είναι θάνατος αληθινός.
Εσύ δεν υπάρχεις πλέον.
Μάταια χτυπιούνται τα χέρια
Μέχρι να χτυπά η καρδιά
έχουν πει ένα όνομά σου.
Πράγμα άγνωστο και άγριο
ξαναγεννήθηκες από τη θάλασσα.

Φωτογραφία: Melancholy Seascape by Paul Olver