Η μάνα


Γλείφω τη ρόγα της συνείδησης,
ένα κόκκινο γλειφιτζούρι που ξεχνιέμαι,
η αιχμή του δόρατος, να ματώνω πάνω του τη γλώσσα μου,
μας το ‘δωσε κάποτε για δώρο ένας μαύρος ουρανός˙
λίγο πριν πέσουμε, θηλάσαμε απ’ το στήθος άσπρες σταγόνες γάλα
Μια μάνα, νεκρή πλέον, ψάχνει το μωρό της στο σταυρό
τα δάκρυα της ανασκαλεύουν τις πληγές μας
Που θα βρούμε μια μάνα να κλάψει για μας
τώρα που οι μάνες δε μας θηλάζουν πια
και τα δάκρυα μεγάλωσαν κι αυτά και δε συγχωρούνται

Μη κλαις˙
τα δάκρυα της είναι καρφιά στα χέρια που μας άγγιξαν,
θα αναστηθεί
μη κλαις

Χωμένοι μες στη χοάνη του κενού
αλλάζουμε μες στους αιώνες
Κρεμασμένοι στο αντίπερα παράλληλο σύμπαν
εγώ αλλάζω, εσύ με αλλάζεις, αυτός σε αλλάζει
εμείς σε αλλάζουμε
αυτοί μας αλλάζουνε
εμείς τους αλλάζουμε

και που θα βρούμε, τώρα, άλλες Μαγδαληνές;
τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον;
να γεμίσουν με τη λαγνεία τους τις μέρες εκείνες που η αγάπη μας πρόδωσε
να γίνουν οι μαυροφορεμένες αγίες μας,
που αγάπησαν πολύ και μας αγάπησαν,
αμαρτωλές κι αγνές για χάρη μας,
στις μαύρες πιέτες να πιαστούμε και να κλάψουμε
στα γόνατα τους, με το μαύρο φόρεμα μαντίλι μας
τα μάτια τους να μας βαπτίσουν το κεφάλι
και τα μαλλιά τους να μας γεμίσουν με αρώματα

τα δάκρυα μας είναι φωτιά στα χέρια που μας άφησαν

Ποιος είναι τόσο δυνατός για να κινήσει αυτόν τον λίθο;
Να πει όλα αυτά που δεν μπορούμε να σκεφτούμε ακόμα,
όσα πράγματα δεν έχουμε γράψει,
όσες λέξεις δεν έχουμε τραγουδήσει στο ρυθμό της φτιαχτής αρμονίας των γραμμάτων,
όσα ραγισμένα κομμάτια φιλάμε στη καρδιά μας σα φασκιωμένες αλήθειες˙
Λίγος χρόνος και πολλά να πούμε, ἦν γὰρ μέγας σφόδρα

Πίνακας: Vertigo by Salvador Dali (1930)

Comments

Anonymous said…
Συνεχίζεις στην ίδια θεματολογία αλλά εδώ ξεπέρασες την ΄προσωπική διάσταση του θέματος.
Οι στίχοι αυτοί μιλάνε σε όλους.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Τους βρίσκω εκπληκτικούς.
Γεια χαρά.
AleXandros K. said…
Γεια σου σολωμάντζαρε,
Σε ευχαριστώ...τα ίδια βασανιστικά ερωτήματα, έχεις δίκιο!

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Ο φόβος