Το γρανάζι

Το κρύο σχηματίζει μια δεμένη απορία στο παλτό μου,
το θλιμμένο πεζοδρόμιο αραδιάζει ένα σωρό ιστορίες,
στα αυτιά μου βουίζει και πάλι ο ήχος μιας πληγής που είχα κρατήσει κλειστή,
τώρα πάλι αιμορραγεί˙
δεν είναι δικό μου το χρέος,
είναι βράδυ κι είμαι απλά φοβισμένος

Νιώθω την κρύα ανάσα της γης στο πρόσωπο μου,
στο δέρμα μου δεν υπάρχει πια εαυτός μόνο συλλογική ευθύνη,
πρέπει να κρατηθώ,
όμως τ’ αστέρια μοιάζουν τόσο μακρινά
κι είναι ένας ρομαντισμός που δε θα μου επέτρεπα ποτέ

Όλα γίνονται τόσο ανούσια κι αστεία
που τελικά προτιμώ να κολλήσω πάνω τους,
το μυαλό μου είναι πλέον λιωμένο καύσιμο
η μηχανή με ρουφά,
το γρανάζι τρίζει,
κι εγώ γυρίζω
με σπασμένα δόντια
όλο γυρίζω

11/01/2008