Τέταρτη διάσταση


Η κάθε μέρα έρχεται ίδια με τη προηγούμενη,
ο χρόνος, λέει, κατοικεί γύρω μας,
ποτέ δε περνά ˙
αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια μας
καπνίζει απ’ το τσιγάρο μας,
τρώει απ’ το φαί μας,
πίνει απ’ το νερό μας,
το βράδυ πέφτει για ύπνο δίπλα μας
κι εμείς παλεύουμε
με τα φαντάσματα του παρελθόντος στα όνειρα μας

Comments

Anonymous said…
Mπαίνω στον πειρασμό να πειράξω μια λέξη.
Τη λέξη χρόνος.
και να την κάνω γυναίκα, ή έρωτας.
Ελπίζω να μου το συγχωρήσεις.
May 20, 2008 at 2:21 PM
Anonymous said…
Kάτι πάλι γίνεται σήμερα με το blogger.
O προηγούμενος ήμουν εγω.
May 20, 2008 at 2:24 PM
AleXandros K. said…
Ο χρόνος ως τέταρτη (και μη ορατή) διάσταση μεταμορφώνεται και μεταστρέφεται συνεχώς παίρνοντας τη μορφή αυτού που άφησε μια θύμηση, ένα γλυκό ή πικρό ανατρίχιασμα. Αποδεκτή, λοιπόν, η αλλαγή σου συνονόματε...
May 20, 2008 at 6:55 PM
Anonymous said…
συγχαρητήρια για τα ποιήματα αλλά και για τα απλά, αυτονόητα υλικά, που δεν βρίσκονται ευκολα, κυρίως για τη φωτο του ναού του απόλλωνα.βέβαια στην τέταρη διάσταση έρχεσαι δεύτερος μετά τον Γ. Ρίτσο, το ξέρεις φαντάζομαι :)
July 5, 2008 at 5:09 PM
AleXandros K. said…
imaria σε ευχαριστώ για το πέρασμα σου απ' τη σελίδα....ίσως αυτά τα απλά αυτονόητα που λες είναι που κάνουν τη ζωή τόσο σύνθετη τελικά!

Δε θα έμπαινα στη διαδικασία να συγκρίνω την "Τέταρτη διάσταση" του Ρίτσου με αυτό το μικρό ποίημα...εξάλλου είναι διαφορετικού περιεχομένου και σίγουρα βεληνεκούς...
Θα χαρώ να σε ξαναδώ!
August 3, 2008 at 9:32 PM
Post a Comment

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Image
Κοίτα πώς φεύγουν οι άνθρωποι, πώς αδειάζουν τα συναισθήματα˙ γερνάει ο χρόνος τα σύνορα δεν μας κρατάνε πια γέρασαν οι πατρίδες τα όρια μας ξεπέρασαν απ’ τη θάλασσα και πέρα ανεξερεύνητος τόπος αψηλάφητα βουνά και αναχώματα χωρισμένα σε αποστάσεις Το 'μαθα πια το παραμύθι εδώ θα ζήσω κι εδώ θα πεθάνω πάνω στις ίδιες σκέψεις τις ίδιες ανησυχίες παρέα με τις ίδιες αυταπάτες χωρίς να προσπαθήσω να αλλάξω τίποτα έχοντας ξεχαστεί στις φωνές του δρόμου˙ το μολύβι μου, βασανισμένο από εκδρομές στο χρόνο, με τα σκαλίσματα των δοντιών στην άκρη του, θα συνεχίσει να χαράσσει άθλιες αναμασήσεις του παρελθόντος Βάζω αποσιωπητικά και συνεχίζω να ζω, να αναπνέω, να πράττω και να σκέφτομαι γιατί ο δρόμος μας είναι μακρύς κι εμείς περιχαρακωμένοι στα όρια μιας στείρας φαντασίας Πίνακας " Lane of Poplars at Sunset " by van Gogh
Read more

Ο φόβος

Πόσο μικρός φαντάζει ο εαυτός πίσω απ’ τον φόβο Γίνεται παιδί, που δεν μεγάλωσε Δεν είδε τη ζωή Δεν έπαιξε με το σκοτάδι και το φως Δεν βγήκε γυμνό μπρος στον καθρέφτη να ειδωθεί με μάτια σίγουρα Μον’ έκλεψε μια φορεσιά ψευδαισθήσεις Κι έγινε ό,τι προστάζει ο φόβος Σκιά μέσα στην ύπαρξη
Read more

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα Ένα σωρό ποιήματα άγραφα Από τη συλλογή του Αργύρη Χιόνη Λεκτικά τοπία (1983)
Read more