Αναίτια

Πλυμένο το χώμα στη φλοίδα της γης,
εσύ, τόσο διαφορετική,
σχεδόν ανύπαρκτη,
στο ρόλο της λησμονιάς,
το χέρι μου ακουμπά στο πρόσωπο σου˙
κρατά ακόμα λίγη απ’ τη θέρμη σου,
η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος σμίγει με την ανάμνηση του σώματος σου

Όλα αλλοιώνονται
τα συναισθήματα μας,
οι σκέψεις μας,
οι άνθρωποι,
το πρόσωπο σου στο σημείο που ακούμπησα

Με τα χέρια στο μέλλον
και με το μέτωπο ακουμπισμένο στο παρόν,
έθαψα πίσω μου μια ελπίδα κάποτε να ανθίσει,
μάτια βαμμένα απ’ τη σκιά της αναμονής,
χωρίς να περιμένουν τίποτα,
μόνο ένα κομμάτι γης ν’ αναστηθούν