Xαμένες λέξεις
Τώρα πια μοιάζω σαν να έχω ξεχάσει τις λέξεις μου
Λέξεις αγαπημένες
Χιλιοειπωμένες
Λέξεις που τις βασάνισα
Και βασανίστηκαν μαζί μου
Πώς χάθηκαν τα βράδια της σιωπής
Παρέα με τον ήχο των πλήκτρων
Πού πήγαν αυτά τα ερεθίσματα που παρέσερναν τον νου μου
Που γίνονταν σύμπτωμα τόσο βαθύ
Σαν να περνούσαν τη σάρκα μου˙
Γίνονταν ένα με τα σπλάχνα μου
Τώρα κρεμασμένο το σώμα στο τσιγκέλι της απραξίας
Σκέφτομαι και δεν υπάρχω
Σκέφτομαι πως δεν υπάρχω
Χωρίς τις λέξεις˙
Σβήνω τα φώτα και βλέπω μόνο τ’ αστέρι μου
να παρατηρεί κάποιον άλλον ουρανό…
Υπάρχω,
μα δε σκέφτομαι
Comments
(έχεις αφήσει σημάδια πίσω σου;)
Καλή Χρονιά
Εντάξει, χαμενος εισαι αλλά, βγάζε που και που κανα κεφαλάκι.
Δεν χάθηκε κι ο κόσμος!!!
Από ότι είδα στο μπλογκ σου η έμπνευση και η δημιουργία καλά κρατούν....πάντα λοιπόν δημιουργικός και ακμαίος!