Xαμένες λέξεις


Τώρα πια μοιάζω σαν να έχω ξεχάσει τις λέξεις μου
Λέξεις αγαπημένες
Χιλιοειπωμένες
Λέξεις που τις βασάνισα
Και βασανίστηκαν μαζί μου

Πώς χάθηκαν τα βράδια της σιωπής
Παρέα με τον ήχο των πλήκτρων
Πού πήγαν αυτά τα ερεθίσματα που παρέσερναν τον νου μου
Που γίνονταν σύμπτωμα τόσο βαθύ
Σαν να περνούσαν τη σάρκα μου˙
Γίνονταν ένα με τα σπλάχνα μου

Τώρα κρεμασμένο το σώμα στο τσιγκέλι της απραξίας
Σκέφτομαι και δεν υπάρχω
Σκέφτομαι πως δεν υπάρχω
Χωρίς τις λέξεις˙
Σβήνω τα φώτα και βλέπω μόνο τ’ αστέρι μου
να παρατηρεί κάποιον άλλον ουρανό…
Υπάρχω,
μα δε σκέφτομαι

Comments

Anonymous said…
Eκτός απο τις λέξεις βλέπω πως εδώ έχεις χαθεί και σε συναισθήματα.
(έχεις αφήσει σημάδια πίσω σου;)
November 4, 2009 at 8:20 AM
AleXandros K. said…
Φίλε μου Solomantzare προσπαθώ να βρω τον δρόμο της επιστροφής αλλά μάλλον χάθηκα για τα καλά :-)
November 9, 2009 at 10:58 AM
Anonymous said…
Συμβαίνει να κάνω τις ίδιες σκέψεις. Αλλά πιστεύω ότι ξανάρχονται οι λέξεις στο στόμα μας κάποια στιγμή, ίσως και μόνο για να επικοινωνήσουμε ανθρώπινα. Ευχομαι και για σένα και για μένα, και για όποιον πάσχει από προσωρινή "αλαλία" να επανέλθει με όλα πιο δυνατά. :)
November 14, 2009 at 9:09 PM
AleXandros K. said…
Σε ευχαριστώ Μαρία...το πιστεύω πως θα ξαναβρούμε σιγά σιγά τη φωνή μας..ίσως να περνάμε φάση προσαρμογής σε νέα δεδομένα...ο χρόνος θα δείξει!
November 23, 2009 at 6:26 PM
Anonymous said…
Συνονόματε
Καλή Χρονιά
Εντάξει, χαμενος εισαι αλλά, βγάζε που και που κανα κεφαλάκι.
Δεν χάθηκε κι ο κόσμος!!!
January 18, 2010 at 10:45 PM
AleXandros K. said…
Καλή χρονιά συνονόματε. Προσπαθώ να βρω το δρόμο του γυρισμού σιγά-σιγά (ακολουθώ τα σημάδια που λες και από πάνω!)

Από ότι είδα στο μπλογκ σου η έμπνευση και η δημιουργία καλά κρατούν....πάντα λοιπόν δημιουργικός και ακμαίος!
January 28, 2010 at 12:03 PM
Anonymous said…
Υπάρχεις..;
August 29, 2011 at 1:24 AM
Post a Comment

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Image
Κοίτα πώς φεύγουν οι άνθρωποι, πώς αδειάζουν τα συναισθήματα˙ γερνάει ο χρόνος τα σύνορα δεν μας κρατάνε πια γέρασαν οι πατρίδες τα όρια μας ξεπέρασαν απ’ τη θάλασσα και πέρα ανεξερεύνητος τόπος αψηλάφητα βουνά και αναχώματα χωρισμένα σε αποστάσεις Το 'μαθα πια το παραμύθι εδώ θα ζήσω κι εδώ θα πεθάνω πάνω στις ίδιες σκέψεις τις ίδιες ανησυχίες παρέα με τις ίδιες αυταπάτες χωρίς να προσπαθήσω να αλλάξω τίποτα έχοντας ξεχαστεί στις φωνές του δρόμου˙ το μολύβι μου, βασανισμένο από εκδρομές στο χρόνο, με τα σκαλίσματα των δοντιών στην άκρη του, θα συνεχίσει να χαράσσει άθλιες αναμασήσεις του παρελθόντος Βάζω αποσιωπητικά και συνεχίζω να ζω, να αναπνέω, να πράττω και να σκέφτομαι γιατί ο δρόμος μας είναι μακρύς κι εμείς περιχαρακωμένοι στα όρια μιας στείρας φαντασίας Πίνακας " Lane of Poplars at Sunset " by van Gogh
Read more

Ο φόβος

Πόσο μικρός φαντάζει ο εαυτός πίσω απ’ τον φόβο Γίνεται παιδί, που δεν μεγάλωσε Δεν είδε τη ζωή Δεν έπαιξε με το σκοτάδι και το φως Δεν βγήκε γυμνό μπρος στον καθρέφτη να ειδωθεί με μάτια σίγουρα Μον’ έκλεψε μια φορεσιά ψευδαισθήσεις Κι έγινε ό,τι προστάζει ο φόβος Σκιά μέσα στην ύπαρξη
Read more

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα Ένα σωρό ποιήματα άγραφα Από τη συλλογή του Αργύρη Χιόνη Λεκτικά τοπία (1983)
Read more