Kίτρινα φώτα



Ζωή κάτω απ' τα κίτρινα τα φώτα
τρίζουν τα τζάμια στη λύσσα του αέρα
ήχοι παλεύουνε να βγουν απ’ τη σιωπή
σε ένα δωμάτιο που πονά με κάθε αναπνοή

Μένω εδώ κλεισμένος στους καπνούς
με τις φωτιές να κρέμονται στους τοίχους
ένα κυνήγι από φωνές και αναμνήσεις η ζωή
γεύση από σκουριασμένο μέταλλο και θλίψη

Μα πώς να μάθουμε να ζούμε απ’ την αρχή
ανοίγω δρόμο να σε βρω να με ακούσεις
φλόγες στα μάτια να δακρύζει η σιωπή
τα όνειρα μου ξεχασμένες παρορμήσεις

Μένω εδώ κλεισμένος στους καπνούς
με τις φωτιές να κρέμονται στους τοίχους
ένα κυνήγι από φωνές και αναμνήσεις η ζωή
γεύση από σκουριασμένο μέταλλο και θλίψη

Comments

Anonymous said…
Η θλίψη κάνει το παρελθόν μας να σκουριάζει. Δρα διαβρωτικά στο ευτελές μέταλλό μας.
Περιμένουμε τις αλχημείες του μέλλοντος!
Πολύ ωραίο!
April 10, 2008 at 10:29 PM
AleXandros K. said…
Πολύ εύστοχη η παρομοίωση σου αγαπητέ Solomantzare! Γι' αυτό εξάλλου και γράφουμε για να ξορκίσουμε το παρελθόν (ή να το αναβιώσουμε όποτε αυτό μας είναι αρεστό!)
April 18, 2008 at 5:27 PM
Post a Comment

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Image
Κοίτα πώς φεύγουν οι άνθρωποι, πώς αδειάζουν τα συναισθήματα˙ γερνάει ο χρόνος τα σύνορα δεν μας κρατάνε πια γέρασαν οι πατρίδες τα όρια μας ξεπέρασαν απ’ τη θάλασσα και πέρα ανεξερεύνητος τόπος αψηλάφητα βουνά και αναχώματα χωρισμένα σε αποστάσεις Το 'μαθα πια το παραμύθι εδώ θα ζήσω κι εδώ θα πεθάνω πάνω στις ίδιες σκέψεις τις ίδιες ανησυχίες παρέα με τις ίδιες αυταπάτες χωρίς να προσπαθήσω να αλλάξω τίποτα έχοντας ξεχαστεί στις φωνές του δρόμου˙ το μολύβι μου, βασανισμένο από εκδρομές στο χρόνο, με τα σκαλίσματα των δοντιών στην άκρη του, θα συνεχίσει να χαράσσει άθλιες αναμασήσεις του παρελθόντος Βάζω αποσιωπητικά και συνεχίζω να ζω, να αναπνέω, να πράττω και να σκέφτομαι γιατί ο δρόμος μας είναι μακρύς κι εμείς περιχαρακωμένοι στα όρια μιας στείρας φαντασίας Πίνακας " Lane of Poplars at Sunset " by van Gogh
Read more

Ο φόβος

Πόσο μικρός φαντάζει ο εαυτός πίσω απ’ τον φόβο Γίνεται παιδί, που δεν μεγάλωσε Δεν είδε τη ζωή Δεν έπαιξε με το σκοτάδι και το φως Δεν βγήκε γυμνό μπρος στον καθρέφτη να ειδωθεί με μάτια σίγουρα Μον’ έκλεψε μια φορεσιά ψευδαισθήσεις Κι έγινε ό,τι προστάζει ο φόβος Σκιά μέσα στην ύπαρξη
Read more

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα Ένα σωρό ποιήματα άγραφα Από τη συλλογή του Αργύρη Χιόνη Λεκτικά τοπία (1983)
Read more