Το φάντασμα

Περπάτησε πάνω στις πιο αιχμηρές επιφάνειες,
τα πόδια σου να αφήσουν ίχνη απ’ τη γενιά σου,
να ξέρει ο δρόμος τα αποτυπώματα σου
Ποιος είσαι με ποιόν μοιάζεις,
πώς ισιώνεις το κορμί σου μετά από κάθε ανηφόρα,
πώς κλείνεις τις λέξεις σου, χωρίς τελείες μόνο με αποσιωπητικά
πώς περιμένεις κάθε πρωί να ανατείλει η είδηση ότι ο κόσμος δεν υπάρχει,
γιατί εσύ είσαι απλά μια σκέψη,
είσαι ένα ιδανικό που πρέπει να παλέψει,
είσαι το φάντασμα αυτού που ονομάζεις εαυτό
Όταν τα χέρια σου ξεφλουδίσουν απ’ το περπάτημα,
τα πόδια σου θα στα ’χουν κόψει από καιρό,
μη διστάσεις να ονειρευτείς
κι έτσι χαμένος μέσα στο όνειρο
θα ’χεις κερδίσει μια ολόκληρη ζωή