"Ένα μυστήριον υπερπλήρες"

Ησυχία,
δίχως λέξεις,
μόνο η σιωπή ν’ ακούγεται κι απ’ το παράθυρο να έρχονται άγνωστοι ήχοι˙
πότε το πέρασμα του λεωφορείου, πότε οι φωνές των φίλων
κι απ’ το δωμάτιο μόνο ο ήχος των πλήκτρων και της ανάσας μου

Πόσο καιρό μπορείς να ζήσεις χωρίς να μιλάς;

Η σιωπή σε θρέφει,
τα λόγια ανασαίνουνε μέσα σου,
κρυμμένα από τους ήχους
μέσα στο σιωπηλό σούρσιμο της σκέψης
Οι λέξεις
κρέμονται απ’ τους τοίχους τις νύχτες που πλαγιάζεις˙
τις αφήνουμε εκεί,
τα πανωφόρια των στιγμών μας
και μένουμε γυμνοί μπροστά στον εαυτό μας

Κανείς δε χρειάζεται να μάθει,
μόνο η πλάση ξέρει την ώρα της
και την ακολουθεί,
ξέρει πότε να σωπαίνει
και πότε να μιλά
και μιλά γλυκά
αποκομμένη απ’ τις συμβατικές μας αυταπάτες

Καμιά φορά, πιάνομαι απ’ τους ήχους που δε βγάζω μα τους σκέφτομαι
συνήθεια μάλλον˙
κάποτε καταφέρνω να ξεφύγω και σκέφτομαι μόνο με τη σύγχυση του νου,
δίχως λέξεις˙
σκέφτομαι την κάθε ασήμαντη στιγμή στο πουθενά,
τις ώρες που σε γνώρισα και με γνώρισες κι έτσι έμαθα λίγο καλύτερα εμένα,
τις μέρες που στάζουν ήλιο στο γυρισμένο κεφάλι της ελπίδας
και τότε μπορώ και κλαίω από ανακούφιση

Πόσο καιρό μπορείς να ζήσεις χωρίς να μιλάς;
ρωτάς
κι εγώ στο δείχνω απλά χωρίς να μιλώ....

Ο τίτλος αποτελεί στίχο του Α. Εμπειρίκου από την Οκτάνα, Ίκαρος 1980
Πίνακας: The eye of silence by Max Ernst