Η πόλη αυτή

Δεν είναι ασυνήθιστο σε τούτη εδώ την πόλη
να μένει σκοτεινή,
το φως της μέρας δε τη φτάνει,
κι αν κάποτε κάνει πως βγαίνει ο ήλιος,
αμέσως γύρω του πληθαίνουν σύννεφα,
σα παραστάτες μαυρισμένες να αλωνίζουν,
σύμμαχοι και συνοδοιπόροι

Σε τούτη εδώ την πόλη οι άνθρωποι γυρνάνε με κουκούλες˙
ξερά χωράφια κι εγκατάλειψη μυρίζει το χώμα στη βροχή˙
φοβούνται της βροχής το χάδι οι περαστικοί
και δε μιλάνε,
μόνο στα πρόσωπα χαράσσεται μια αγωνία,
η δική μου
κι η δική σου
Από τις στέγες των σπιτιών κρέμεται η βροχή σα δάκρυ
και σα στεγνώσει τη σκουπίζουμε
στα βλέφαρα μας,
νιώθοντας την αλμύρα της στα χείλη μας

Εδώ οι δρόμοι δε στεγνώνουνε ποτέ,
η υγρασία ολοένα σου θυμίζει ό,τι ξεχνάς,
η πέτρα που θα ξαποστάσεις γίνεται ξυράφι,
ο βοριάς κρεμάει στα χέρια σου δυο ζύγια˙
σε μαστιγώνει
και νοσταλγείς στο μυαλό σου

Τα αυτοκίνητα εδώ βιάζονται πολύ
και σα περνούν από μπροστά σου
βρέχουν με λίγο αίμα τα παπούτσια σου˙
από μέσα ισιώνουν τα βήματα σου,
να περπατήσουν στην πληγωμένη ανηφοριά

Σα συναντάς κάποιον γνωστό τον χαιρετάς,
βγάζοντας ήχους περίεργους στ’ αυτί,
πρωτόγονους σχεδόν αυθεντικούς,
πρωτόπλαστους στο στόμα˙ άλλης γλώσσας
και περπατάς
μιλάς ολοένα με την ψυχή σκυμμένη στο ανηφόρι

κι όταν τη νύχτα αργείς να κοιμηθείς,
κάτι θυμάσαι και ταξιδεύεις˙
κι όλο έρχεσαι
κι όλο φεύγεις
κι όλο γυρνάς
στην πόλη αυτή,
όλο γυρνάς

Πίνακας: And the Rain came by Francine Bradette