Χαμένος στις Λέξεις

Περπάτησε πάνω στις πιο αιχμηρές επιφάνειες, τα πόδια σου να αφήσουν ίχνη απ’ τη γενιά σου, να ξέρει ο δρόμος τα αποτυπώματα σου Ποιος είσαι με ποιόν μοιάζεις, πώς ισιώνεις το κορμί σου μετά από κάθε ανηφόρα, πώς κλείνεις τις λέξεις σου, χωρίς τελείες μόνο με αποσιωπητικά πώς περιμένεις κάθε πρωί να ανατείλει η είδηση ότι ο κόσμος δεν υπάρχει, γιατί εσύ είσαι απλά μια σκέψη, είσαι ένα ιδανικό που πρέπει να παλέψει, είσαι το φάντασμα αυτού που ονομάζεις εαυτό Όταν τα χέρια σου ξεφλουδίσουν απ’ το περπάτημα, τα πόδια σου θα στα ’χουν κόψει από καιρό, μη διστάσεις να ονειρευτείς κι έτσι χαμένος μέσα στο όνειρο θα ’χεις κερδίσει μια ολόκληρη ζωή

Η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να μας επιτρέψει να μην ξεχάσουμε (ή να μάθουμε) κάποια τραγούδια από άλλες εποχές που παραμένουν τόσο επίκαιρα!

Ησυχία, δίχως λέξεις, μόνο η σιωπή ν’ ακούγεται κι απ’ το παράθυρο να έρχονται άγνωστοι ήχοι˙ πότε το πέρασμα του λεωφορείου, πότε οι φωνές των φίλων κι απ’ το δωμάτιο μόνο ο ήχος των πλήκτρων και της ανάσας μου Πόσο καιρό μπορείς να ζήσεις χωρίς να μιλάς; Η σιωπή σε θρέφει, τα λόγια ανασαίνουνε μέσα σου, κρυμμένα από τους ήχους μέσα στο σιωπηλό σούρσιμο της σκέψης Οι λέξεις κρέμονται απ’ τους τοίχους τις νύχτες που πλαγιάζεις˙ τις αφήνουμε εκεί, τα πανωφόρια των στιγμών μας και μένουμε γυμνοί μπροστά στον εαυτό μας Κανείς δε χρειάζεται να μάθει, μόνο η πλάση ξέρει την ώρα της και την ακολουθεί, ξέρει πότε να σωπαίνει και πότε να μιλά και μιλά γλυκά αποκομμένη απ’ τις συμβατικές μας αυταπάτες Καμιά φορά, πιάνομαι απ’ τους ήχους που δε βγάζω μα τους σκέφτομαι συνήθεια μάλλον˙ κάποτε καταφέρνω να ξεφύγω και σκέφτομαι μόνο με τη σύγχυση του νου, δίχως λέξεις˙ σκέφτομαι την κάθε ασήμαντη στιγμή στο πουθενά, τις ώρες που σε γνώρισα και με γνώρισες κι έτσι έμαθα λίγο καλύτερα εμένα, τις μέρε...

Κάποτε θα γραφτεί ένας στίχος που θα ‘ναι ο τελευταίος δε θα χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο η γλώσσα μας θα γίνει ένα με τον θάνατο του κόσμου κι εμείς αναστημένοι απ’ τη συνήθεια θα αρχίσουμε να μιλάμε έτσι όπως δε μιλήσαμε ποτέ Θα είναι όλα τόσο περιττά που η αναγκαιότητα τους θα μένει κάπου ξεχασμένη σα μια παλιά κακή συνήθεια η σειρήνα θα κρούει δίχως τον ήχο της αγωνίας το πρωινό θα βρέχει με ένα πέπλο στενής ευτυχίας δίχως βροχή μόνο με δάκρυα ακουμπισμένα δίπλα στην ανακούφιση σου η φωτιά θα πυρπολεί τα σώματα κι απ’ το φως της θα ακούγεται η λάμψη της μαγείας σου ο ποιητής θα γράφει δίχως λέξεις μόνο σιωπές θα γράφει και θα μιλάμε ξανά και ξανά για άλλες εποχές που δε γνωρίσαμε γι’ άλλες εποχές που ονειρευτήκαμε και ζήσαμε στη φαντασία μας θα ζούμε με την φαντασία μας και θα πεθαίνουμε στη φαντασία των άλλων όταν πλέον η αλήθεια τους δε θα χωράει τη δική μας Θα είναι στα αλήθεια όλα τόσο περιττά θα 'ναι σα να αρχίσαμε να ζούμε ανακα...

H περίεργη όψη Η αλλόκοτη σιωπή Η πικρή γεύση Η αστεία αναμονή της Κυριακής Η σκέψη που ανασκαλεύει τα μύχια στους χτύπους μιας ανάσας Η μέρα με τα μεγάλα σύννεφα της εργασίας Τα καταποντισμένα λεπτά, Οι ώρες, οι μέρες που περάσανε σαν επανάληψη της ίδιας ιστορίας˙ ένας τροχός που τρέχει παράλληλα στο σύμπαν Ο άνθρωπος που κάθε βράδυ πλημμυρίζει τις γωνιές του κρεβατιού Στο στόμα μου άνθισε μια ξεχασμένη λέξη που δεν υπάρχουν γράμματα για να γραφτεί κι έτσι δε γράφεται πια˙ κρατιέται μόνο σφιχτά μέσα στη χούφτα και χτυπάει σε τοίχους Είναι η χρυσή τομή που ξέφτισε είναι το αίμα της που έπλυνε τη φαντασία μου και γράφω σαν από συνήθεια κακή Aρκεί μία στιγμή, μια ασήμαντη τυχαία σκέψη στο άπειρο της ύπαρξης για να κατανοήσεις το νόημα των πραγμάτων Εσύ˙ κι ο κόσμος να διαγράφει κύκλους στη τροχιά του πουθενά

Walk in silence, Don’t walk away, in silence. See the danger, Always danger, Endless talking, Life rebuilding, Don’t walk away. Walk in silence, Don’t turn away, in silence. Your confusion, My illusion, Worn like a mask of self-hate, Confronts and then dies. Don’t walk away. People like you find it easy, Naked to see, Walking on air. Hunting by the rivers, Through the streets, Every corner abandoned too soon, Set down with due care. Don’t walk away in silence, Don’t walk away.

Ένα ατύχημα που δεν έγινε ακόμα η σκόνη που καλύπτει τις επιφάνειες, σβήνει τις χαραμάδες -οι ατέλειες γίνονται ένα στο πέρασμα του χρόνου- ο ήχος της βρύσης στο τρίξιμο της νύχτας η ίδια σκασμένη επιφάνεια στον τοίχο, όλη μου η ζωή αυτή η σκασμένη επιφάνεια˙ ο καπνός που τυλίγει τα πνευμόνια το ξύλο που καίγεται καθώς το μυρίζεις το κασκόλ που ανεμίζει στο πέρασμα του αγνώστου οι φωνές που ακουμπούν τα αφτιά μου οι λέξεις χυμένες σκόρπιες χωρίς νόημα η γλώσσα που μουδιάζει χωρίς το φιλί σου το πρόσωπο σου πάνω στο δικό μου το πρόσωπο μου στο στήθος σου το δώρο το δικό μου δώρο η ζωή η ζωή πάνω σε μια σκασμένη επιφάνεια Πίνακας: Crack to the unknown by Elia Astfjord