Υποθετικές αλήθειες

Κάποτε θα γραφτεί ένας στίχος που θα ‘ναι ο τελευταίος
δε θα χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο
η γλώσσα μας θα γίνει ένα με τον θάνατο του κόσμου
κι εμείς αναστημένοι απ’ τη συνήθεια
θα αρχίσουμε να μιλάμε έτσι όπως δε μιλήσαμε ποτέ

Θα είναι όλα τόσο περιττά
που η αναγκαιότητα τους θα μένει κάπου ξεχασμένη
σα μια παλιά κακή συνήθεια
η σειρήνα θα κρούει δίχως τον ήχο της αγωνίας
το πρωινό θα βρέχει με ένα πέπλο στενής ευτυχίας δίχως βροχή
μόνο με δάκρυα ακουμπισμένα δίπλα στην ανακούφιση σου
η φωτιά θα πυρπολεί τα σώματα
κι απ’ το φως της θα ακούγεται η λάμψη της μαγείας σου
ο ποιητής θα γράφει δίχως λέξεις
μόνο σιωπές θα γράφει
και θα μιλάμε ξανά και ξανά για άλλες εποχές που δε γνωρίσαμε
γι’ άλλες εποχές που ονειρευτήκαμε και ζήσαμε στη φαντασία μας
θα ζούμε με την φαντασία μας
και θα πεθαίνουμε στη φαντασία των άλλων
όταν πλέον η αλήθεια τους δε θα χωράει τη δική μας

Θα είναι στα αλήθεια όλα τόσο περιττά
θα 'ναι σα να αρχίσαμε να ζούμε
ανακαλύπτοντας τη βεβαιότητα του ίδιου του θανάτου