Χαμένος στις Λέξεις

Κάποτε θα γραφτεί ένας στίχος που θα ‘ναι ο τελευταίος δε θα χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο η γλώσσα μας θα γίνει ένα με τον θάνατο του κόσμου κι εμείς αναστημένοι απ’ τη συνήθεια θα αρχίσουμε να μιλάμε έτσι όπως δε μιλήσαμε ποτέ Θα είναι όλα τόσο περιττά που η αναγκαιότητα τους θα μένει κάπου ξεχασμένη σα μια παλιά κακή συνήθεια η σειρήνα θα κρούει δίχως τον ήχο της αγωνίας το πρωινό θα βρέχει με ένα πέπλο στενής ευτυχίας δίχως βροχή μόνο με δάκρυα ακουμπισμένα δίπλα στην ανακούφιση σου η φωτιά θα πυρπολεί τα σώματα κι απ’ το φως της θα ακούγεται η λάμψη της μαγείας σου ο ποιητής θα γράφει δίχως λέξεις μόνο σιωπές θα γράφει και θα μιλάμε ξανά και ξανά για άλλες εποχές που δε γνωρίσαμε γι’ άλλες εποχές που ονειρευτήκαμε και ζήσαμε στη φαντασία μας θα ζούμε με την φαντασία μας και θα πεθαίνουμε στη φαντασία των άλλων όταν πλέον η αλήθεια τους δε θα χωράει τη δική μας Θα είναι στα αλήθεια όλα τόσο περιττά θα 'ναι σα να αρχίσαμε να ζούμε ανακα...

H περίεργη όψη Η αλλόκοτη σιωπή Η πικρή γεύση Η αστεία αναμονή της Κυριακής Η σκέψη που ανασκαλεύει τα μύχια στους χτύπους μιας ανάσας Η μέρα με τα μεγάλα σύννεφα της εργασίας Τα καταποντισμένα λεπτά, Οι ώρες, οι μέρες που περάσανε σαν επανάληψη της ίδιας ιστορίας˙ ένας τροχός που τρέχει παράλληλα στο σύμπαν Ο άνθρωπος που κάθε βράδυ πλημμυρίζει τις γωνιές του κρεβατιού Στο στόμα μου άνθισε μια ξεχασμένη λέξη που δεν υπάρχουν γράμματα για να γραφτεί κι έτσι δε γράφεται πια˙ κρατιέται μόνο σφιχτά μέσα στη χούφτα και χτυπάει σε τοίχους Είναι η χρυσή τομή που ξέφτισε είναι το αίμα της που έπλυνε τη φαντασία μου και γράφω σαν από συνήθεια κακή Aρκεί μία στιγμή, μια ασήμαντη τυχαία σκέψη στο άπειρο της ύπαρξης για να κατανοήσεις το νόημα των πραγμάτων Εσύ˙ κι ο κόσμος να διαγράφει κύκλους στη τροχιά του πουθενά

Walk in silence, Don’t walk away, in silence. See the danger, Always danger, Endless talking, Life rebuilding, Don’t walk away. Walk in silence, Don’t turn away, in silence. Your confusion, My illusion, Worn like a mask of self-hate, Confronts and then dies. Don’t walk away. People like you find it easy, Naked to see, Walking on air. Hunting by the rivers, Through the streets, Every corner abandoned too soon, Set down with due care. Don’t walk away in silence, Don’t walk away.

Ένα ατύχημα που δεν έγινε ακόμα η σκόνη που καλύπτει τις επιφάνειες, σβήνει τις χαραμάδες -οι ατέλειες γίνονται ένα στο πέρασμα του χρόνου- ο ήχος της βρύσης στο τρίξιμο της νύχτας η ίδια σκασμένη επιφάνεια στον τοίχο, όλη μου η ζωή αυτή η σκασμένη επιφάνεια˙ ο καπνός που τυλίγει τα πνευμόνια το ξύλο που καίγεται καθώς το μυρίζεις το κασκόλ που ανεμίζει στο πέρασμα του αγνώστου οι φωνές που ακουμπούν τα αφτιά μου οι λέξεις χυμένες σκόρπιες χωρίς νόημα η γλώσσα που μουδιάζει χωρίς το φιλί σου το πρόσωπο σου πάνω στο δικό μου το πρόσωπο μου στο στήθος σου το δώρο το δικό μου δώρο η ζωή η ζωή πάνω σε μια σκασμένη επιφάνεια Πίνακας: Crack to the unknown by Elia Astfjord

Θέλω να αισθανθώ λίγο άνθρωπος και πάλι, να κάτσω μόνος, να θρέψω την μοναξιά μου με τα τσιγάρα της οργής και της συμπόνιας Όπως έκανα τότε ερήμην μου, μοναχική ιδέα στο μυαλό ενός θεού δραπέτη, προέκταση αυτής της ακατάσχετης ύφανσης του κόσμου, αιμορραγία που γίνεται ζωή στο τίποτα για να αποδείξει μιαν επανάληψη παρουσία κενού Θα μαλακώσει ο καιρός, το ξέρω˙ όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στήνουν χορό γύρω απ’ το κεφάλι μου θα φύγουν το ξέρω Έμαθα να απομακρύνομαι σιωπηλά... Βαριέμαι την ακατάσχετη φλυαρία που πνίγει τη σιωπή μου και εκείνους που αγνοούν αυτή τη σιωπή Στις πέτρες είναι χαραγμένη η ομάδα αίματός μου τις πότισα με σκέψεις κόκκινες, δε με κυνήγησε ποτέ κανείς, κυνήγησα εγώ τον εαυτό μου Οι άνθρωποι της μοναξιάς είναι μόνοι γιατί το διάλεξαν κι έτσι πορεύονται ελεύθεροι στο άπειρο, ποτισμένοι απ’ τις επιλογές τους, παρέα με ασήμαντα πράγματα Ένα μολύβι, δυο κέρματα, μια γάζα, ένα κομμάτι ύφασμα, κι ένα τσιγάρο στο χέρι Το κάπνισμα βλάπτει το ξέρω Πίνακας: Skull with Burning...

Το τυφλό νεκρόθυμο αγρίμι της σιγής πλακώνει πάλι τις ιδέες μου σα να ‘ναι τούτη η ησυχία η τελευταία κατάληξη της ζωής Ψηλαφιστά ψάχνω μες στη σιωπή την κατανόηση, με σάρκα και οστά τη βρίσκω ακουμπισμένη στην ίδια γωνιά, πάνω στην ίδια ασυνέχεια του χρόνου Η πίστη, αυτή η τυφλή αλήτισσα, με κοροϊδεύει μες στα μούτρα μου περιγελάει τις άναρθρες απόψεις μου, αμφισβητεί τα πώς και τα γιατί μου Φοβάμαι, όμως, πως πια δε με εκφράζουνε οι λέξεις Κάποτε όταν τα όνειρα θα ζωγραφίζονται στα σύννεφα και η ευαισθησία δε θα ‘ναι απλά ελάττωμα των αδυνάτων ή αθέμιτο όπλο στη σφαγή του κόσμου θα μιλήσω Όταν έρθει η ώρα να μιλήσω πραγματικά θα κάψω την ατσάλινη πόρτα που κρύβει τις βαρειές αποστάσεις της νύχτας -αυτές που περπατήσαμε παρέα με την μοναξιά των φίλων μας- και θα πεθάνω πάνω σε ένα όνειρο αναστημένος απ’ τον εφιάλτη

Σήμερα δε μ’ αγαπά ο ουρανός σήμερα με ξέχασαν οι άνθρωποι ο παπαγάλος στη γωνία δε λέει πλέον το όνομα μου κι η γλάστρα άνθισε χωρίς να την ποτίσω Ο κόσμος δε με χωράει σήμερα ποτέ δε με χώρεσε άλλοτε ήταν πολύ μεγάλος και με φόβιζε άλλοτε πολύ μικρός και πλάκωνε τα όνειρα μου Σήμερα δε με χωρούν οι άνθρωποι η γλώσσα τους, αυτή η περίεργη ξύλινη αυλόπορτα με κλείνει απέξω με το μυαλό μου παραγεμισμένο ελπίδες και ευαίσθητες σιωπές Σήμερα σιχάθηκα τις ευαισθησίες έγινα σκληρός γιατί έτσι με θέλετε σήμερα μιλάω με σύμβολα κι απ’ το λαιμό μου βγαίνει πάλι εκείνος ο κρυφός πυρετός, ο μαυρισμένος απ’ το αίμα μας Σήμερα φοβάμαι το μαύρο αίμα το κόκκινο νερό τα τσιγάρα που καίγονται το ένα μετά το άλλο σήμερα, το νερό, τα τσιγάρα, οι αυλόπορτες, οι σκληρές σιωπές˙ αύριο οι ευαισθησίες, τα σύμβολα, ο πυρετός, ο κόσμος το αύριο