Σιγή και έρεβος

Το τυφλό νεκρόθυμο αγρίμι της σιγής
πλακώνει πάλι τις ιδέες μου
σα να ‘ναι τούτη η ησυχία η τελευταία κατάληξη της ζωής
Ψηλαφιστά ψάχνω μες στη σιωπή την κατανόηση,
με σάρκα και οστά τη βρίσκω
ακουμπισμένη στην ίδια γωνιά,
πάνω στην ίδια ασυνέχεια του χρόνου

Η πίστη, αυτή η τυφλή αλήτισσα, με κοροϊδεύει μες στα μούτρα μου
περιγελάει τις άναρθρες απόψεις μου,
αμφισβητεί τα πώς και τα γιατί μου

Φοβάμαι, όμως, πως πια δε με εκφράζουνε οι λέξεις

Κάποτε όταν τα όνειρα θα ζωγραφίζονται στα σύννεφα
και η ευαισθησία δε θα ‘ναι απλά ελάττωμα των αδυνάτων
ή αθέμιτο όπλο στη σφαγή του κόσμου
θα μιλήσω
Όταν έρθει η ώρα να μιλήσω πραγματικά
θα κάψω την ατσάλινη πόρτα που κρύβει τις βαρειές αποστάσεις της νύχτας
-αυτές που περπατήσαμε παρέα με την μοναξιά των φίλων μας-
και θα πεθάνω πάνω σε ένα όνειρο
αναστημένος απ’ τον εφιάλτη