Νίκος- Αλέξης Ασλάνογλου

Οι ξεχασμένοι ποιητές

Οι ξεχασμένοι ποιητές δεν έφυγαν, φυλλορροούν
σε όλες τις συνοικίες της πρωτεύουσας
στους κήπους της Δεξαμενής και στο Βοτανικό
και στους συνοικισμούς του Πειραιά μέχρι τα κρηπιδώματα
του λιμανιού, και στα παλιά διώροφα αργοσβήνουν

Οι ποιητές της σκοτεινής παράδοσης ενέδωσαν εις πείσμα
των καιρών
καταρρακώνουν τα καινούρια σχήματα
και ταξιδεύουνε προς την αντίθετη φορά
προς τους κατάφωτους συνοριακούς σταθμούς
στα ακραία φυλάκια

Comments

Anonymous said…
"Γιατί αυτη η ερήμωση/δεν είναι ποίημα, μουσική ή μαλακό φθινόπωρο/δε συνηθίζεται σα ρούχο-είναι τα μάτια ενός παιδιού /πνιγμένου"

από το ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΜΑ, συλλογή Ο ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, Νεφέλη 1985

και από τους πολύ αγαπημένους ο Ν.Α. Ασλάνογλου
ευχαριστούμε Αλέξανδρε
December 3, 2008 at 9:12 PM
Καλλιόπη said…
Πολύ καλή επιλογή, θα συμφωνήσω...
έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε...
December 4, 2008 at 8:32 PM
AleXandros K. said…
Από τους πολύ αξιόλογους σύγχρονους ποιητές που δεν πρέπει να ξεχαστούν.

Καλλιόπη και Μαρία χαίρομαι που σας άρεσε η επιλογή του ποιήματος.
December 8, 2008 at 1:32 PM
Post a Comment

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Image
Κοίτα πώς φεύγουν οι άνθρωποι, πώς αδειάζουν τα συναισθήματα˙ γερνάει ο χρόνος τα σύνορα δεν μας κρατάνε πια γέρασαν οι πατρίδες τα όρια μας ξεπέρασαν απ’ τη θάλασσα και πέρα ανεξερεύνητος τόπος αψηλάφητα βουνά και αναχώματα χωρισμένα σε αποστάσεις Το 'μαθα πια το παραμύθι εδώ θα ζήσω κι εδώ θα πεθάνω πάνω στις ίδιες σκέψεις τις ίδιες ανησυχίες παρέα με τις ίδιες αυταπάτες χωρίς να προσπαθήσω να αλλάξω τίποτα έχοντας ξεχαστεί στις φωνές του δρόμου˙ το μολύβι μου, βασανισμένο από εκδρομές στο χρόνο, με τα σκαλίσματα των δοντιών στην άκρη του, θα συνεχίσει να χαράσσει άθλιες αναμασήσεις του παρελθόντος Βάζω αποσιωπητικά και συνεχίζω να ζω, να αναπνέω, να πράττω και να σκέφτομαι γιατί ο δρόμος μας είναι μακρύς κι εμείς περιχαρακωμένοι στα όρια μιας στείρας φαντασίας Πίνακας " Lane of Poplars at Sunset " by van Gogh
Read more

Ο φόβος

Πόσο μικρός φαντάζει ο εαυτός πίσω απ’ τον φόβο Γίνεται παιδί, που δεν μεγάλωσε Δεν είδε τη ζωή Δεν έπαιξε με το σκοτάδι και το φως Δεν βγήκε γυμνό μπρος στον καθρέφτη να ειδωθεί με μάτια σίγουρα Μον’ έκλεψε μια φορεσιά ψευδαισθήσεις Κι έγινε ό,τι προστάζει ο φόβος Σκιά μέσα στην ύπαρξη
Read more

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα Ένα σωρό ποιήματα άγραφα Από τη συλλογή του Αργύρη Χιόνη Λεκτικά τοπία (1983)
Read more