Οι χυμοί της θλίψης


Πλανιέται η μέρα στην εναγώνια παρηγοριά
σα ξεφτισμένο κρόσσι στη γωνιά που φιληθήκαμε
καρφώνει συμβολές, λιώνει σημάδια
εκεί που εκβάλουν οι χυμοί της θλίψης

Χάνεται η νύχτα στο μαύρο βάσανο
αυτής της πίκρας της βουβής που σ’ αγκυλώνει
κάνει πως φεύγει εκείνη η θύμηση η παλιά
μα στο λαιμό σου έχει δεθεί ο ήχος αυτής της λέξης που σκοτώνει

Αυτή η μέρα η βουβή σα ξεχασμένη προσευχή
είναι η συμπόνια, ειν' ενοχή και η συχώρεση
γυρνάει, φεύγει ψάχνει μια διέξοδο να βρει
μα η απουσία φυλακή, μπλεγμένη λέξη στο δίχτυ μίας ώρας που τελειώνει

Comments

Anonymous said…
"I am unhappy, but not unhappy enough", απο ένα μονόπρακτο του Σ. Μπέκετ, που είδα πρόσφατα. Περαστική, και στο αφήνω!
AleXandros K. said…
Σε ευχαριστώ Μαρία για το πέρασμα σου.
Νομίζω ότι ο Μπέκετ έχει πιάσει πραγματικά το νόημα της ανθρώπινης ευτυχίας ή δυστυχίας...Όπως πολύ όμορφα το θέτει κάπου αλλού "nothing is funnier than unhappiness..it's like the funny story we have heard too often, we still find it funny, but we don't laugh any more."

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Ο φόβος