Ως που θα πάει

Βουίζουν τα λόγια στα αυτιά μου
έρχονται και φεύγουν από άλλες συχνότητες
είμαι μπλεγμένος σχεδόν ανύπαρκτος σε μια πραγματικότητα μου με ρουφάει
ως που θα πάει...
τα γέλια είναι πόνος στα κόκαλα
κι η υγρασία στα κόκαλα πόνος είναι
και τρόπος να θυμάμαι αυτά που έχω ξεχάσει από καιρό πλέον

Μια ευθεία γραμμή με διαγράφει
και το μελάνι της χύνεται στα γραφτά μου
οι ώρες περνούν σαν τρελές απ' τα χέρια μου
κι εγώ βυθίζομαι
είναι κατάρα σκέφτομαι
είναι κατάρα να ξυπνάς και να μην ξέρεις από που να αρχίσεις να ισιώνεις τα στραβά
αυτά που ίσιωσες εχθές
προχθές
αντιπροχτές
ως που θα πάει....

Συνάζω ένα ένα κομμάτια από σπασμένα τζάμια
θα τα ενώσω να φτιάξω ένα παράθυρο
να βλέπω από μακριά τις ρυτίδες των ανθρώπων
τις βαθιές χαρακιές πάνω στη διαυγή επιφάνεια της σάρκας
ένα παράθυρο-καθρέφτη της ψυχής μου
από μακριά να κλείνομαι και να αγναντεύω τον πόνο σου
και τον δικό μου πόνο

Comments

Anonymous said…
Tι έχεις παθει τελευταία;
Βλέπω πως γράφουμε για τα ΄΄ιδια πράγματα αλλά με άλλη μορφή και φόρμα.
Χρειάζεται προσοχή φίλε.
Διάβασε το "Λούμπεν", της Έλλης Αλεξίου για να καταλάβεις τι εννοώ.
Δεν υπάρχει λόγος να την πατήσουμε όλοι.
Σε χαιρετώ.
AleXandros K. said…
Φίλε μου Σολωμάντζαρε
Εγκλωβισμένοι σε μια Λούμπεν πραγματικότητα ή μήπως Λούμπεν επαναστάτες μιας ξεφτισμένης πραγματικότητας? Ό,τι κι απ' τα δύο η διέξοδος μοιάζει δύσκολη...Εξάλλου είναι καλύτερα να την πατήσουμε και να ξέρουμε το γιατί παρά να μην την πατήσουμε και να αναρωτιόμαστε μια ζωή τί είναι Ζωή! Κι εδώ έρχεται η γραφή να συμπληρώσει τα κενά...γι' αυτό κι εγώ γράφω...Δεν υπάρχει αλλαγή στον τρόπο γραφής γιατί απλούστατα τίποτα δεν έχει αλλάξει στον κόσμο...
Τροφή για σκέψη και επαναπροσδιορισμό το σχόλιο σου!
Anonymous said…
Στον κόσμο μπορεί να μην έχει αλλάξει τίποτα αλλά το μέσα μας συνεχώς μεταβάλλεται
Μεταβάλλεται κι ο τρόπος που κατα καιρούς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο (τον ίδιο κόσμο)
Είναι σαν μια αγαπημένη ταινία που όταν την ξαναβλέπεις παρατηρείς και πράγματα που δεν είδες την πρώτη φορά.
Η γραφή, όπως και η τέχνη γενικότερα - είναι και προσωπικό αυτό βέβαια - δεν ξέρω αν συμπληρώνει κενά ή αν είναι μια ενστικτώδης κίνηση αυτοάμυνας για να μην πέσουμε μέσα στα κενά!
Γειά χαρά.

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Ο φόβος