Αντανάκλαση


Έχει ο χρόνος ένα ξυράφι
κι όλο ξύνει τις πληγές
ξεραμένα ενθύμια στο γκρεμό της αναπόλησης

Έχει η μνήμη ένα χαρτί
χαράσσει απάνω του αυλάκια να κυλούν ποτάμια
δάκρυα σπαρμένα στο λυγμό μιας μουσικής

Έχει η ζωή ένα μαύρο χαμόγελο
να γελάει σαν κλάμα
σκοτεινή εικόνα σε ένα γαλάζιο, κρύο, ουρανό

Έχει η αλήθεια ένα καθρέφτη
να βλέπει πρόσωπα σπασμένα
ρωγμές σαν ψέμα σε μια ύπαρξη σκιώδη

Έχεις εσύ ένα όνειρο
να το κρατάς σφιχτά στη χούφτα σαν κοιμάσαι
ασφυκτικά δεμένο γύρω απ’ το λαιμό ενός κλαυσίγελου

Κι έχω εγώ μονάχα ένα μολύβι
για να σκαλίζω τη ζωή στην άκρη του

Comments

κάθε σου λέξη, την ένιωσα και χάθηκα σ' αυτή...

καλημέρα!
AleXandros K. said…
Κι εγώ κάπου εκεί χαμένος σε λέξεις, σκέψεις κι όνειρα...
Την καλησπέρα μου Αγγελίνα
Unknown said…
ωραίο χάσιμο
AleXandros K. said…
Είναι ωραία να χάνεσαι vereggaria...ιδιαίτερα όταν βρίσκεις ανθρώπους με το ίδιο χάσιμο...
Την καλησπέρα μου και σε ευχαριστώ!
Anonymous said…
polu wraio to poihma sou file mou,vlepw oti telika polus neos kosmos asxoleitai me thn poihsh kai upoferei mazi me tis lexeis
www.outcastpoetry.blogspot.com

Popular posts from this blog

Πεθαίνοντας συμβατικά

Αργύρης Χιόνης - Χερια

Ο φόβος