Χαμένος στις Λέξεις

Αντίο Κάποτε μια νύχτα θ' ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων γιά να περάσουν οι παλιές μέρες οι κλειδούχοι θα' χουν πεθάνει, στις ράγες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ' τα παιδικά μας πρωϊνά κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος απο τόσους χειμώνες τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν, οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου; Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη ή τις αντιξοότητες,αλλά απ' αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους. Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ...

Ένα πρωί θα σηκωθώ και θα ‘χει ο κόσμος μαζευτεί σε μια κουκκίδα η ελπίδα θα ’χει μαραθεί κι απ’ τα παράθυρα θα κρέμονται πνιγμένα σύμβολα θα είμαι τότε στο απόγειο της πτώσης μου τόσο μόνος που θα χωράω σε ένα κομμάτι ουρανό μα απ’ τον κήπο του θα βλέπω την αλήθεια Πίνακας Lost World by Alicia Mroz

Αν και δεν ανήκω σε αυτή τη γενιά αλλά και το μουσικό μου γούστο κινείται έξω από τη σφαίρα του "νέου κύματος", αξίζει να θυμόμαστε ανθρώπους που διέγραψαν μια αξιόλογη πορεία στο χώρο της μουσικής, μας ταξίδεψαν με τις μελωδίες τους και μας δίδαξαν με την αξιοπρέπεια τους. Περαστικά Αρλέτα...

Ύστερα από πρόσκληση του Solomantzarou να γράψω για τα όνειρα μου παραθέτω το παρακάτω κείμενο.... Όνειρα της φαντασίας μου έρμαια αγάλματα θεών πεθαμένων παρατημένα είδωλα στην απόχη της αιώνιας πλάνης χρώματα λέξεις από έναν κόσμο απροσπέλαστο ταξίδια πιασμένα στ’ απρόσιτα βάθη της θλίψης Όνειρα του μυαλού μου εικόνες σκουριά στις χαραμάδες του κόσμου ρυάκια ιδρώτα του έρωτα απόγεια ήχοι στο μισοσκόταδο μια στριγκλιά μελωδία ολόγυμνη ονειρώξεις των καημών μας ηφαίστεια Όνειρα θαλασσονέρι στα χείλη αλμυρό σταγόνες στα μάτια να βλέπουνε υγρές αιωρήσεις ανθάκια σε δέντρα που κάηκαν ρίζες στη γη π' αναπνέουν νεκροί πηγή της ανάσας στα όνειρα που γίνανε λέξεις Όνειρα παράλληλα σύμπαντα στον βυθό αυταπάτες βουλιαγμένης αλήθειας σπασμένα κάτοπτρα μιας ζωής σε ελεύθερη πτώση στο κενό ταξιδιάρικα θέλγητρα θα μου δώσετε πάλι το φιλί της ζωής που ζητώ Όποιος φίλος και αναγνώστης επιθυμεί μπορεί να γράψει για τα όνειρα του! Πίνακας "One Second Before Awakening from a Dream Caused by ...

Περπάτησε πάνω στις πιο αιχμηρές επιφάνειες, τα πόδια σου να αφήσουν ίχνη απ’ τη γενιά σου, να ξέρει ο δρόμος τα αποτυπώματα σου Ποιος είσαι με ποιόν μοιάζεις, πώς ισιώνεις το κορμί σου μετά από κάθε ανηφόρα, πώς κλείνεις τις λέξεις σου, χωρίς τελείες μόνο με αποσιωπητικά πώς περιμένεις κάθε πρωί να ανατείλει η είδηση ότι ο κόσμος δεν υπάρχει, γιατί εσύ είσαι απλά μια σκέψη, είσαι ένα ιδανικό που πρέπει να παλέψει, είσαι το φάντασμα αυτού που ονομάζεις εαυτό Όταν τα χέρια σου ξεφλουδίσουν απ’ το περπάτημα, τα πόδια σου θα στα ’χουν κόψει από καιρό, μη διστάσεις να ονειρευτείς κι έτσι χαμένος μέσα στο όνειρο θα ’χεις κερδίσει μια ολόκληρη ζωή

Η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να μας επιτρέψει να μην ξεχάσουμε (ή να μάθουμε) κάποια τραγούδια από άλλες εποχές που παραμένουν τόσο επίκαιρα!

Ησυχία, δίχως λέξεις, μόνο η σιωπή ν’ ακούγεται κι απ’ το παράθυρο να έρχονται άγνωστοι ήχοι˙ πότε το πέρασμα του λεωφορείου, πότε οι φωνές των φίλων κι απ’ το δωμάτιο μόνο ο ήχος των πλήκτρων και της ανάσας μου Πόσο καιρό μπορείς να ζήσεις χωρίς να μιλάς; Η σιωπή σε θρέφει, τα λόγια ανασαίνουνε μέσα σου, κρυμμένα από τους ήχους μέσα στο σιωπηλό σούρσιμο της σκέψης Οι λέξεις κρέμονται απ’ τους τοίχους τις νύχτες που πλαγιάζεις˙ τις αφήνουμε εκεί, τα πανωφόρια των στιγμών μας και μένουμε γυμνοί μπροστά στον εαυτό μας Κανείς δε χρειάζεται να μάθει, μόνο η πλάση ξέρει την ώρα της και την ακολουθεί, ξέρει πότε να σωπαίνει και πότε να μιλά και μιλά γλυκά αποκομμένη απ’ τις συμβατικές μας αυταπάτες Καμιά φορά, πιάνομαι απ’ τους ήχους που δε βγάζω μα τους σκέφτομαι συνήθεια μάλλον˙ κάποτε καταφέρνω να ξεφύγω και σκέφτομαι μόνο με τη σύγχυση του νου, δίχως λέξεις˙ σκέφτομαι την κάθε ασήμαντη στιγμή στο πουθενά, τις ώρες που σε γνώρισα και με γνώρισες κι έτσι έμαθα λίγο καλύτερα εμένα, τις μέρε...