Αγνότητα
Λευκή επιδερμίδα Σα νοτισμένο άσπρο χιόνι‧ Γάλα που έπινε τ’ αγιάζει Να μην νυχτώσει Να χορτάσει αγνή παρηγοριά Μη φύγει η ζωή απ’ τα μάτια Κι ο Μορφέας του ύπνου αποπαίδι Μην την πάρει Ρίγη στα κόκαλα η ανάσα Στις πόρτες άνεμος χτυπά σα καληνύχτα Κι εκείνη με τ’ ακροδάχτυλα δεμένα προσμονή Στο στήθος κλείνει την καρδιά της Χορεύοντας σε ένα ρυθμό αγάπης που δε γνώρισε ακόμη