Η ποίηση της σιωπής
Νεκρή μοιάζει καμιά φορά η γλώσσα μου οι λέξεις μου δεν βρίσκουν νόημα στον ήχο της σιωπής μου Περπατώ και τα λόγια που δεν είπα με συνοδεύουνε με πιάνουν από τον ώμο γαργαλούν τα αυτιά μου με ένα ψίθυρο σα σούρσιμο σκουριασμένης αλυσίδας στο χώμα˙ γίνονται ήχοι, μελωδίες χειρονομίες γίνονται φως στο φως μιας μέρας που δεν αρκεί φωτιές ανάβουνε και καίνε σκιάχτρα στο προαύλιο των ψυχών Ίσως αυτό που ήθελα να πω να το έχω ήδη πει πέρασε όμως χωρίς κανείς να καταλάβει την άναρθρη σιωπή ούτε εγώ ο ίδιος... Ίσως σε άλλους καιρούς να βρουν μιαν άλλη ποίηση Ίσως η νέα ποίηση να μη χρειάζεται τις γλωσσικές αλήθειες μας να βγαίνει από το στόμα ανθρώπων αυθόρμητα σα διαμαρτυρία να φθάνει με κίτρινες φλόγες από τις γλώσσες των ερωτευμένων στις καρδιές μας Ίσως η ποίηση αυτή να μη χρειάζεται μολύβι και χαρτί η πρώτη ύλη της να είναι ο ρυθμός της βροχής στο χώμα και στα κάγκελα οι λέξεις της να είναι ο ήχος των βημάτων μας στην άσφαλτο τις Κυριακές Η ποίηση αυτή θα βγαίνει ανάλαφρα απ’ τα χαμόγελα