Αυτοκαταστροφή

Θέλω να αισθανθώ λίγο άνθρωπος και πάλι,
να κάτσω μόνος,
να θρέψω την μοναξιά μου με τα τσιγάρα της οργής και της συμπόνιας
Όπως έκανα τότε ερήμην μου,
μοναχική ιδέα στο μυαλό ενός θεού δραπέτη,
προέκταση αυτής της ακατάσχετης ύφανσης του κόσμου,
αιμορραγία που γίνεται ζωή
στο τίποτα
για να αποδείξει μιαν επανάληψη παρουσία κενού

Θα μαλακώσει ο καιρός,
το ξέρω˙
όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στήνουν χορό γύρω απ’ το κεφάλι μου
θα φύγουν
το ξέρω

Έμαθα να απομακρύνομαι σιωπηλά...

Βαριέμαι την ακατάσχετη φλυαρία που πνίγει τη σιωπή μου
και εκείνους που αγνοούν αυτή τη σιωπή
Στις πέτρες είναι χαραγμένη η ομάδα αίματός μου
τις πότισα με σκέψεις κόκκινες,
δε με κυνήγησε ποτέ κανείς,
κυνήγησα εγώ τον εαυτό μου

Οι άνθρωποι της μοναξιάς
είναι μόνοι
γιατί το διάλεξαν
κι έτσι πορεύονται ελεύθεροι στο άπειρο,
ποτισμένοι απ’ τις επιλογές τους,
παρέα με ασήμαντα πράγματα
Ένα μολύβι,
δυο κέρματα,
μια γάζα,
ένα κομμάτι ύφασμα,
κι ένα τσιγάρο στο χέρι

Το κάπνισμα βλάπτει
το ξέρω

Πίνακας: Skull with Burning Cigarette by Vincent van Gogh