Φυσάνε άνεμοι
ανάσες των τριγμών της λήθης˙
φύλλα παλιά νεκρόθυμα
παρασέρνονται στου ονείρου το άγγιγμα
παρατημένα,
μεσάνυχτα κρυμμένα μες στα χρώματα
που έχασαν το χρώμα τους
στη σκοτεινιά της μνήμης
Mε τρομάζει o θόρυβος της σιωπής μου
όπως αντανακλάται πάνω στα μάτια σου,
σαν ηλιαχτίδες επιστρέφει σε γραμμές
διαστρεβλωμένες από νόμους αντανάκλασης πρωτάκουστους
και είναι σα να την παρανόησες τούτη τη σιωπή
το βλέπω καθαρά στη βουβή επιφάνεια των ματιών σου
Χάνουν το νόημα oι λέξεις
ντυμένες ένα χιτώνα φιλοφρόνησης
για το χειμώνα της λιτότητας
Βουλιάζω και βρίσκω πάλι μια σταλιά
πυθμένα θάλασσας να ακουμπήσω
απόκληρος
αποκριάτικος άστεγος
σε μία κωμωδία
πού όλα μοιάζουν τόσο αστεία
σαν ένα θάνατο Κυριακή πρωί
λίγο πριν το ξημέρωμα ανάστασης
Πίνακας: Cannibalism in Autumn by Salvador Dali
Comments