ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

The Outcast
By Attilio Piccirilli

Να κοιμάσαι νηστικός

Να κομάσαι νηστικός σε μια σοφίτα
Να είσαι ο τεμπέλης του σπιτιού
Να γίνεσαι σκουπίδι
Όταν ανοίγεται ένα λερωμένο στόμα
Θα σηκώσω το γιακά
Για να φύγω σαν ένας ληστής
Από το δικό μου σπίτι
Θα κοιμηθώ στους δρόμους
Για να νιώσω ολάκερη την πολιτεία
Να τουρτουρίζει μαζί μου
Στο παλτό μου έχω ένα λεκέ
Αλλά είναι καλό που δεν τον βλέπω
Θα το ξαπλώσω χάμω
Και θα στρωθώ πάνω του
Να πιω λίγη βραδυά
Στη γωνιά του έρημου κήπου
Θα αιστανθώ τη σελήνη
Όπως δεν αιστάνθηκα τίποτε
Στη ζωή μου
Θα την αιστανθώ στα χείλια μου
Σαν ένα αχλάδι
Στα μάγουλα
Σαν άλλα μάγουλα.

Ο Γιώργος Σαραντάρης είναι, κατά την άποψή μου, από τους λίγους εκπροσώπους της γενιάς του που τα γραπτά του φέρνουν στην ποίηση κάτι τόσο νέο και ριζοσπαστικό. Εμφανίζεται στην Ελληνική ποίηση το 1931 και εισάγει ουσιαστικά στη γενιά του '30 έναν πρωτόγνωρο ρεαλιστικό λυρισμό. Αν και ο πρόωρος θάνατος του το 1941 δεν του επιτρέπει να συνεχίσει την λογοτεχνική του πορεία, το ιδιαίτερο στίγμα γραφής του αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ποίησης του μεσοπολέμου (όσο και αν η συνεισφορά του στην ελληνική ποίηση έχει παραγκωνιστεί).