Ανάσες

H ανάσα μου,
οι ανάσες μας
παραδέρνουν τις άκαρπες ελπίδες,
ξεσηκώνουν θύελλες,
απογυμνώνουν τραγουδησμένες αλήθειες,
στο πέρασμα τους σπαράζει η ασυνέχεια του χρόνου που διδάχτηκες˙

Ο χώρος φυτρώνει γιορτές και τα δευτερόλεπτα στον καρπό σου
ανταμώνουνε με τα λεπτά της καρδιάς μου
Τα όνειρα, τα πρώτα, τα πρωινά πετάξαν χαρταετοί
κι όλο αμολάνε και φεύγουνε και όλο πηγαίνουνε
σε απάτητες ερειπωμένες αυταπάτες˙

Η ανάσα μας είναι φωτιά
πριν προλάβει να κάψει ολότελα τα σωθικά μας
βγαίνει σα πυρπολητής
καίει τις πρώτες πρωινές εφημερίδες,
τα λαχεία που πουλάν την τύχη στο ξεπούλημα
εσύ, εγώ, ο άλλος παραδίπλα, θαμπώνεται απ’ τη φωτιά
άλλοι παρατηρούν την ομορφιά στα πυροτεχνήματα της στιγμιαίας μας κραυγής,
άλλοι γεύονται τα απανθρακωμένα δάκρυα της σκοτεινής μας απορίας,
μα εμείς ξέρουμε πολύ καλά πως η ανάσα μας, οι ανάσες μας,
αργοπεθαίνουν πάνω από ανούσια χαρτιά
στις άκρες το δάχτυλων μας
φυλλομετρώντας την απουσία μας