Οι χυμοί της θλίψης
Πλανιέται η μέρα στην εναγώνια παρηγοριά σα ξεφτισμένο κρόσσι στη γωνιά που φιληθήκαμε καρφώνει συμβολές, λιώνει σημάδια εκεί που εκβάλουν οι χυμοί της θλίψης Χάνεται η νύχτα στο μαύρο βάσανο αυτής της πίκρας της βουβής που σ’ αγκυλώνει κάνει πως φεύγει εκείνη η θύμηση η παλιά μα στο λαιμό σου έχει δεθεί ο ήχος αυτής της λέξης που σκοτώνει Αυτή η μέρα η βουβή σα ξεχασμένη προσευχή είναι η συμπόνια, ειν' ενοχή και η συχώρεση γυρνάει, φεύγει ψάχνει μια διέξοδο να βρει μα η απουσία φυλακή, μπλεγμένη λέξη στο δίχτυ μίας ώρας που τελειώνει