Χαμένος στις Λέξεις

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA Eίν' ακριβός ο αέρας που φτύνεις, ακριβό το ποτό και το πίνεις. Tρύπιες τσέπες και μακό φανελάκι, είν' ο κόσμος μπουκιά και φαρμάκι, είν' ο κόσμος δροσιά κι αεράκι. Λύσσα ο έρωτας, χάδι ο έρωτας, κόκκινα μάτια μου μή με ρωτάς. Στα 17 σου πηδάς το καλάμι, στα 19 σου κανείς δεν σε πιάνει. Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο· σε λίγα χρονάκια δεν ξέρεις πού πας. Eνήλικο μούτρο ανοίγεις γραφείο. Tα πεντοχίλιαρα μυρίζουν αιδοίο. Γλυκά νανουρίζεις το ρήγμα π' ανοίγει, το ξέρεις καλά η ζωή σου έχει φύγει· συμβόλαιο στο πάθος που λήγει. Θηλιά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας, καμμένα μάτια μου μη με ρωτάς. Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο· φοβάσαι και ξέρεις πού πας. Oλοι οι καριόληδες μια εταιρία. Σάπια ηλικία και αδυναμία. Γελάει ο χρόνος και λάμπει ανθισμένος στο δρόμο σκοτώνει κι είναι κερδισμένος. Σπάει το νήμα κι αναρωτιέσαι: τόσα χρονάκια γιατί να τραβιέσαι; Στάχτη ο έρωτας, μνήμη ο έρωτας, γέρικα μ

Ζωή κάτω απ' τα κίτρινα τα φώτα τρίζουν τα τζάμια στη λύσσα του αέρα ήχοι παλεύουνε να βγουν απ’ τη σιωπή σε ένα δωμάτιο που πονά με κάθε αναπνοή Μένω εδώ κλεισμένος στους καπνούς με τις φωτιές να κρέμονται στους τοίχους ένα κυνήγι από φωνές και αναμνήσεις η ζωή γεύση από σκουριασμένο μέταλλο και θλίψη Μα πώς να μάθουμε να ζούμε απ’ την αρχή ανοίγω δρόμο να σε βρω να με ακούσεις φλόγες στα μάτια να δακρύζει η σιωπή τα όνειρα μου ξεχασμένες παρορμήσεις Μένω εδώ κλεισμένος στους καπνούς με τις φωτιές να κρέμονται στους τοίχους ένα κυνήγι από φωνές και αναμνήσεις η ζωή γεύση από σκουριασμένο μέταλλο και θλίψη

Οι αριθμοί διαπερνούν την ζωή μου μετρώντας προσθέτοντας, πότε αφαιρώντας, σπάνια πολλαπλασιάζοντας, επιλέγουν˙ αναπνέουν μέσα στο αθέατο μελάνι της ηλεκτρονικής ανυπαρξίας δείχνουν την αλήθεια, την μόνη τετράγωνη αλήθεια με στρογγυλεμένες άκρες και χωρίς χερούλια. Οι αριθμοί μετρούν τη λύπη σε κλίμακα παρατεταμένη, μετρούν τις απώλειες σε δείκτη επί τοις εκατό της ανθρωπιάς μας, οι αριθμοί μετρούν τις ορατές διαστάσεις μιας ύπαρξης σχεδόν απέραντης Βυθίζουν το χέρι τους βαθιά στην καρδιά μου, τη βάζουν στη χούφτα της παγκόσμιας ζωής και τη στείβουν, της δίνουν ρυθμό, 70 σφυγμοί το λεπτό, άλλοι 70, 4200 και μια ώρα μαζί μου περνά, 36.792.000 και ένας χρόνος θα φύγει γελώντας, μοιάζει ο αγώνας των σφυγμών να κρατηθούν απ’ τις στιγμές τόσο μάταιος Κι όταν δεν έχω τίποτα να πω οι αριθμοί μετρούν το κενό, την άδεια υποδοχή της ζωής, μετρούν αντίστροφα το χρόνο της ζωής Η αιωνιότητα γεμίζει με αριθμούς τετράγωνους, με αριθμούς που μέτρησαν το κενό, το δικό μας στιγμιαίο τίποτα