Χαμένος στις Λέξεις

Περπάτησε πάνω στις πιο αιχμηρές επιφάνειες, τα πόδια σου να αφήσουν ίχνη απ’ τη γενιά σου, να ξέρει ο δρόμος τα αποτυπώματα σου Ποιος είσαι με ποιόν μοιάζεις, πώς ισιώνεις το κορμί σου μετά από κάθε ανηφόρα, πώς κλείνεις τις λέξεις σου, χωρίς τελείες μόνο με αποσιωπητικά πώς περιμένεις κάθε πρωί να ανατείλει η είδηση ότι ο κόσμος δεν υπάρχει, γιατί εσύ είσαι απλά μια σκέψη, είσαι ένα ιδανικό που πρέπει να παλέψει, είσαι το φάντασμα αυτού που ονομάζεις εαυτό Όταν τα χέρια σου ξεφλουδίσουν απ’ το περπάτημα, τα πόδια σου θα στα ’χουν κόψει από καιρό, μη διστάσεις να ονειρευτείς κι έτσι χαμένος μέσα στο όνειρο θα ’χεις κερδίσει μια ολόκληρη ζωή

Η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να μας επιτρέψει να μην ξεχάσουμε (ή να μάθουμε) κάποια τραγούδια από άλλες εποχές που παραμένουν τόσο επίκαιρα!

Ησυχία, δίχως λέξεις, μόνο η σιωπή ν’ ακούγεται κι απ’ το παράθυρο να έρχονται άγνωστοι ήχοι˙ πότε το πέρασμα του λεωφορείου, πότε οι φωνές των φίλων κι απ’ το δωμάτιο μόνο ο ήχος των πλήκτρων και της ανάσας μου Πόσο καιρό μπορείς να ζήσεις χωρίς να μιλάς; Η σιωπή σε θρέφει, τα λόγια ανασαίνουνε μέσα σου, κρυμμένα από τους ήχους μέσα στο σιωπηλό σούρσιμο της σκέψης Οι λέξεις κρέμονται απ’ τους τοίχους τις νύχτες που πλαγιάζεις˙ τις αφήνουμε εκεί, τα πανωφόρια των στιγμών μας και μένουμε γυμνοί μπροστά στον εαυτό μας Κανείς δε χρειάζεται να μάθει, μόνο η πλάση ξέρει την ώρα της και την ακολουθεί, ξέρει πότε να σωπαίνει και πότε να μιλά και μιλά γλυκά αποκομμένη απ’ τις συμβατικές μας αυταπάτες Καμιά φορά, πιάνομαι απ’ τους ήχους που δε βγάζω μα τους σκέφτομαι συνήθεια μάλλον˙ κάποτε καταφέρνω να ξεφύγω και σκέφτομαι μόνο με τη σύγχυση του νου, δίχως λέξεις˙ σκέφτομαι την κάθε ασήμαντη στιγμή στο πουθενά, τις ώρες που σε γνώρισα και με γνώρισες κι έτσι έμαθα λίγο καλύτερα εμένα, τις μέρε