Χαμένος στις Λέξεις

H περίεργη όψη Η αλλόκοτη σιωπή Η πικρή γεύση Η αστεία αναμονή της Κυριακής Η σκέψη που ανασκαλεύει τα μύχια στους χτύπους μιας ανάσας Η μέρα με τα μεγάλα σύννεφα της εργασίας Τα καταποντισμένα λεπτά, Οι ώρες, οι μέρες που περάσανε σαν επανάληψη της ίδιας ιστορίας˙ ένας τροχός που τρέχει παράλληλα στο σύμπαν Ο άνθρωπος που κάθε βράδυ πλημμυρίζει τις γωνιές του κρεβατιού Στο στόμα μου άνθισε μια ξεχασμένη λέξη που δεν υπάρχουν γράμματα για να γραφτεί κι έτσι δε γράφεται πια˙ κρατιέται μόνο σφιχτά μέσα στη χούφτα και χτυπάει σε τοίχους Είναι η χρυσή τομή που ξέφτισε είναι το αίμα της που έπλυνε τη φαντασία μου και γράφω σαν από συνήθεια κακή Aρκεί μία στιγμή, μια ασήμαντη τυχαία σκέψη στο άπειρο της ύπαρξης για να κατανοήσεις το νόημα των πραγμάτων Εσύ˙ κι ο κόσμος να διαγράφει κύκλους στη τροχιά του πουθενά

Walk in silence, Don’t walk away, in silence. See the danger, Always danger, Endless talking, Life rebuilding, Don’t walk away. Walk in silence, Don’t turn away, in silence. Your confusion, My illusion, Worn like a mask of self-hate, Confronts and then dies. Don’t walk away. People like you find it easy, Naked to see, Walking on air. Hunting by the rivers, Through the streets, Every corner abandoned too soon, Set down with due care. Don’t walk away in silence, Don’t walk away.

Ένα ατύχημα που δεν έγινε ακόμα η σκόνη που καλύπτει τις επιφάνειες, σβήνει τις χαραμάδες -οι ατέλειες γίνονται ένα στο πέρασμα του χρόνου- ο ήχος της βρύσης στο τρίξιμο της νύχτας η ίδια σκασμένη επιφάνεια στον τοίχο, όλη μου η ζωή αυτή η σκασμένη επιφάνεια˙ ο καπνός που τυλίγει τα πνευμόνια το ξύλο που καίγεται καθώς το μυρίζεις το κασκόλ που ανεμίζει στο πέρασμα του αγνώστου οι φωνές που ακουμπούν τα αφτιά μου οι λέξεις χυμένες σκόρπιες χωρίς νόημα η γλώσσα που μουδιάζει χωρίς το φιλί σου το πρόσωπο σου πάνω στο δικό μου το πρόσωπο μου στο στήθος σου το δώρο το δικό μου δώρο η ζωή η ζωή πάνω σε μια σκασμένη επιφάνεια Πίνακας: Crack to the unknown by Elia Astfjord

Θέλω να αισθανθώ λίγο άνθρωπος και πάλι, να κάτσω μόνος, να θρέψω την μοναξιά μου με τα τσιγάρα της οργής και της συμπόνιας Όπως έκανα τότε ερήμην μου, μοναχική ιδέα στο μυαλό ενός θεού δραπέτη, προέκταση αυτής της ακατάσχετης ύφανσης του κόσμου, αιμορραγία που γίνεται ζωή στο τίποτα για να αποδείξει μιαν επανάληψη παρουσία κενού Θα μαλακώσει ο καιρός, το ξέρω˙ όλοι αυτοί οι άνθρωποι που στήνουν χορό γύρω απ’ το κεφάλι μου θα φύγουν το ξέρω Έμαθα να απομακρύνομαι σιωπηλά... Βαριέμαι την ακατάσχετη φλυαρία που πνίγει τη σιωπή μου και εκείνους που αγνοούν αυτή τη σιωπή Στις πέτρες είναι χαραγμένη η ομάδα αίματός μου τις πότισα με σκέψεις κόκκινες, δε με κυνήγησε ποτέ κανείς, κυνήγησα εγώ τον εαυτό μου Οι άνθρωποι της μοναξιάς είναι μόνοι γιατί το διάλεξαν κι έτσι πορεύονται ελεύθεροι στο άπειρο, ποτισμένοι απ’ τις επιλογές τους, παρέα με ασήμαντα πράγματα Ένα μολύβι, δυο κέρματα, μια γάζα, ένα κομμάτι ύφασμα, κι ένα τσιγάρο στο χέρι Το κάπνισμα βλάπτει το ξέρω Πίνακας: Skull with Burning